Jak pogodzić się z życiem, gdy urodzisz się na progu komunistycznego zamachu czterdziestego ósmego roku i następnego horroru totalitarnych lat pięćdziesiątych? Jak zbudować więź z ojczyzną, gdy masz matkę cudzoziemkę i ojca, który czuje się jak Austriak starej monarchii i z powodu swojego żydowskiego i burżuazyjnego pochodzenia nosi stygmat wroga klasowego? I dlaczego filozofowanie przy rodzinnym stole o dobru i złu oraz odkrycie „śmiertelnej siły” poezji w czasie politycznego odwilży lat sześćdziesiątych jest dobrą zaprawą do walki z „inżynierami ludzkich dusz”? W rozmowie z publicystką Lenką Jaklovą wydawca, politolog i zapalony „kaznodzieja” Alexander Tomský szuka ciągłości swojej biografii między dzieciństwem i dorastaniem w rodzinnym kraju, politycznym wygnaniem w Anglii a aktywnością kulturalną na rzecz odnowy społecznej i politycznej Czech po listopadzie 1989 roku. A jako człowiek głęboko konserwatywny, pouczony angielskim pragmatyzmem i wyznający wolność oraz tradycję cywilizacji europejskiej, głosi nieprzyjemne prawdy i wzywa do ratowania naszego świata. We wspomnieniach o eksilowej walce z reżimem komunistycznym oraz o licznych kolegach i współpracownikach (Pavel Tigrid, Rio Preisner, Vilém Prečan, Anastáz Opasek, poeta Jiří Gruša czy angielski filozof Roger Scruton) Tomský wraca do okresu zimnej wojny, kiedy w Londynie założył wydawnictwo Rozmluvy - i organizował przemycanie jego książek - oraz także o tej samej nazwie literackie czasopismo, w którym znajdowało się to, co najlepsze z czeskiego i zachodniego myślenia konserwatywnego. Przez ponad trzydzieści lat, które upłynęły od upadku „żelaznej kurtyny”, swoją nieubłaganą publicystyką Alexander Tomský podkreśla podstawowy sens życia indywidualnego i wspólnotowego, konserwatyzm zdrowego rozsądku, który znów zagrażają budowniczowie odnowionej utopii społecznej i sprawiedliwości społecznej. Obowiązuje jednak, że żadnego społeczeństwa nie da się poprawiać bez wzajemnego oddania narodowej wspólnocie i bez moralnego wychowania do odpowiedzialności jednostki. Dopiero gdy zrozumiemy życie jako dar, świat jako cud, poranek jako początek przygodowej podróży, drugiego człowieka jako radosne spotkanie i szansę, zwykłe rzeczy stają się niezwykłe.