Autorka Opóźnionych wspomnień urodziła się w 1930 roku w zasymilowanej żydowskiej rodzinie. Spokojne życie rodzinne, zapewnienie finansowe i jako tło Praga, „najpiękniejsze miasto na świecie”, wydają się gwarancją przewidywalnych kolejnych dziesięcioleci. Końcem lat trzydziestych jednak wydarzenia polityczne nabierają gwałtownego tempa: pierwsze miesiące nazistowskiej okupacji oznaczają dla Żydów rosnącą dyskryminację, utratę majątku, upokorzenia i niepewność. Następuje deportacja do Terezína, a potem do Oświęcimia. „Jedenaście miałam w Pradze, dwanaście w Terezínie, trzynaście w Oświęcimiu, czternaście w marszu śmierci” - podsumowuje autorka swoje życie lapidarnie jednym zdaniem. Udało jej się przeżyć i w niewyobrażalnie trudnych warunkach spędza ostatnie miesiące wojny, chorując, głodując, niszczona strachem przed śmiercią. Wyzwolenie zastaje Evelinę we Wschodnim Prusach, skąd zostaje ewakuowana wojskowym pociągiem Armii Czerwonej do ZSRR. Opiekuje się nią lekarz wojskowy, który ją adoptuje. Nie czeka jej jednak kochająca rodzina, lecz życie przy niesprawnym małżeńskim duecie, któremu „własna” córka ma nadać pozór upragnionej normalnej rodziny. Następują cztery dekady życia w Związku Radzieckim, z nową tożsamością i starymi wspomnieniami, których nikt nie chce słuchać. Ze swoim traumą zostaje sama, musi się z nią zmierzyć, bo nie ma innego wyjścia, a przyszłość niewiele obiecuje. Ramą opowieści jest tutaj zniszczony wojną i później odbudowywany Leningrad. Judaizm trzeba ukrywać, ponieważ w stalinizmie jest łatką. Codzienne życie kształtuje ideologia, nędza podawana przez reżim komunistyczny jako dobrobyt i wszechobecny strach. Doświadcza jednak wielkiego prywatnego szczęścia u boku męża i dzieci. O trzech obliczach XX wieku w trzech ustrojach politycznych opowiada autorka zajmująco i rzeczowo, kulturalnym językiem, z godną podziwu równowagą, ze świadomością prawdziwych wartości życiowych. Nigdzie nie ulega samoużaleniu, stara się zrozumieć, przebaczyć, darować. Opowiada nie po to, by się z kimś rozliczyć, lecz po to, aby kiedyś jej dzieci i wnuki - a może i my - wiedzieli.