„W dolinie pod przełęczą Váhy zima nie chce się poddać. Pola śnieżne sięgają aż do schroniska pod Rysami. Lecz w małych szczelinach między skałami na ścieżce już pojawiły się główki pierwszych goździków. Nadchodzi wiosna. Cieszę się na powrót do mojego orlego gniazda. Wysoko w górach, w ciszy, gdzie jeszcze nikogo nie ma. Niosę na ramionach plecak i wyruszam od drogowskazu przy Popradzkim Stawie. Na razie mam wciąż dobry wynik, lecz powoli zbliża się remis. To wyścig z czasem, w którym rosnące lata grają przeciwko mnie. W chwili gdy paski na plecaku się naprężają, koncentruję się na każdym kroku. Od tej chwili, aż do wejścia do schroniska, nie jestem już ani gospodarzem, ani noszem, jestem nikim. Jestem człowiekiem, który pod ciężarem stał się wolny.“

Wiktor. Książka prosta, jak jej tytuł. Ponad dwadzieścia rozdziałów z życia zwykłego mężczyzny, który przypadkiem został tatrzańskim górskim nosiwodą. Viktor Beránek.

Po raz pierwszy zobaczył Schronisko pod Rysami podczas wspinaczki na Veľkú kôpku. Z grani wyglądało tylko jako mała czarna kropka na śniegu. Kilka lat później objął berło w Wolnym Królestwie Rysy, gdzie nadal żyje się według zasad, że człowiek postępuje tylko z najlepszymi intencjami. Różnorodne opowieści gospodarza schroniska, który nigdy nie przestał być nosiwodą. Z ciężarem większym od niego samego powoli sunie ścieżką do schroniska, gdzie do dziś świeci się lampami naftowymi. Radosne i smutne opowiadanie o górach i schronisku ukrytym tak wysoko, że zagląda do jego okien już tylko Bóg.