Mamy go wciąż przed sobą... to, jak się bawi, jak przeklina, jak uważnie słucha, jak doskonale gra w teatrze i wszystko, co wie, chce przekazać swoim studentom aktorstwa na DAMU. Boris był (a dla wielu wciąż JEST) perfekcyjnym komikiem z duszą dziecka, gestami wielkiego mężczyzny, dobrym i zarazem zarozumiałym człowiekiem, którego życie było jak teatr. Łatwy, nieporadny, figlarny i wyreżyserowany, prostolinijny, pełen tajemnic, wzlotów i upadków, entuzjazmu, radości, smutku, zaskoczeń, rozczarowań, oczekiwań, spotkań, rozstań, premier, a potem derniér, dialogów, monologów, płaczu, krzyku, pełen perfekcyjnie zagranych pustych słów tak samo jak tych, których nigdy nie zapomnisz… Był biegaczem na długi dystans, lecz prześladowało go przekleństwo rodu, które niestety naprawdę się wypełniało. Należał do aktorów, którzy nie lekceważą wykształcenia; w cokolwiek się zaangażował, doprowadzał to do końca. Mówiono o nim, że jest artystą renesansowym, a on odpowiadał na to dość dosadnie i zwięźle, jak zaraz po przeczytaniu pierwszych stron natychmiast się przekonacie. Jego spojrzenie na świat grało wszystkimi dostępnymi tonami i odcieniami kolorów, w żadnym wypadku nie było wyczytane... I dlatego, gdy zajrzycie do książki, którą autorka robiła z nim przez kilka lat (to właściwe określenie!), aby w rezultacie niestety zostało to tylko na niej, zobaczycie, że i to wasze spotkanie z Borisem nie będzie stratą czasu...