Monografia Bondy’ego o Buddzie przedstawia prawdopodobnie najpoważniejszy i najgłębszy filozoficzny portret tego ważnego światowego myśliciela w języku czeskim. Nowe wydanie ukazuje się z okazji 90. rocznicy urodzin autora. Poeata i filozof Egon Bondy (właśc. Zbyněk Fišer, 1930-2007) studiował naukę Buddy oraz filozofię buddyjską i taoistyczną przez ponad pięćdziesiąt lat, a wpływy obu tych nauk trwale przejawiają się także w jego własnym Dziele filozoficznym (łącznie DharmaGaia 2007-2013). Filozofię buddyjską szczegółowo opracował w dwóch tomach swoich Zapisek z dziejów filozofii (Vokno 1993). Jego monografia o Buddzie (1. wyd. 1968) jest uważana za jedno z najpoważniejszych i najgłębszych filozoficznych przedstawień tego ważnego światowego myśliciela w języku czeskim. „Prędzej czy później europejscy filozofowie nawiążą też kontakt z myślową tradycją buddyzmu. Chciałem między innymi w mojej pracy pokazać, że ten kontakt mógłby być szczególnie owocny i że nauka, którą każdy człowiek naszej współczesności może w głębokim dążeniu Buddy odnaleźć, pozwoli mu przede wszystkim na jedną rzecz, która często jest najpotrzebniejszym warunkiem wszystkiego dalszego: zobaczyć dotąd nierozwiązany problem świata i człowieka jasno, bez uprzedzeń, bez balastu tradycji, bez kajdan doktryn. Nauka Buddy może wydawać się przy pierwszym zetknięciu gorzka, ale zaraz uświadamiamy sobie, że uwalnia od strachu i lęku, jak również pozbawia potrzeby iluzji, którym tak często się posługujemy, by przeciwstawić się niezakłóconemu spojrzeniu na rzeczywistość.” Autorem fotografii indyjskich rzeźb Buddy jest Lubomír Ondračka, a studium Budda w staroindyjskim rzeźbiarstwie napisała Klára Šimečková.