Pod koniec lat pięćdziesiątych Jan Werich jeździł na tzw. „spotkania z pracującymi” po klubach ROH, aulach uczelnianych czy sanatoriach. Menedżer orkiestry Karla Vlacha, który jednocześnie w Teatrze ABC zajmował się promocją, Jan Borovička sporządzał z tych spotkań zapisy dźwiękowe. Nagrania stały się potem rodzinnym skarbem Borovičków i stanowiły istotną część pierwszego wydania tego tytułu przez wydawnictwo Lotos pod nazwami Jan Werich Forbíny vzpomínek I. (2002) i Jan Werich Forbíny vzpomínek II. (2003). Jan Werich chętnie odpowiadał na pytania publiczności i czynił to całkowicie swobodnie i otwarcie, bez jakiejkolwiek autocenzury. Jego nieustraszoność była zadziwiająca i porywająca. Jan Borovička ustawił stały mikrofon oczywiście na opowiadacza, dlatego pytania są słabo słyszalne. W pierwszym wydaniu pytania publiczności czytali Stella Zázvorková i Jiří Melíšek. Dla naszego wydania postanowiliśmy zwrócić się do syna autora oryginalnych nagrań, Jiříego Borovički, aby to on przetłumaczył pytania. Dzięki niemu nagrania zostały zachowane i po raz drugi upublicznione, otrzymały ponadto w jego interpretacji autentyczną, zwyczajną formę i zbliżyły się bardziej do werichowskiego pojmowania dialogu. František Cinger w tekście towarzyszącym podkreśla: „Jest wiele powodów, by wsłuchać się w rozmowy sprzed ponad półwiecza. Czasem nie najważniejszy jest czas, jaki upłynął od danego momentu, lecz prawdziwość czy mądrość myśli, doświadczenia, kiedy zostały wypowiedziane.” Kolejny dowód geniuszu twórcy, aktora, komika i wspaniałego człowieka, który swoim humorem, przenikliwością, odważnymi i wolnymi poglądami wyprzedził swoją epokę.