Dom Samuel na wstępie tej „rozprawy o okazywaniu miłosierdzia” napisał: Jako chrześcijanin pragnę mówić o tym, co nas osłabia: nasza słaba wiara w rodzinę chrześcijańską, w której dzieci dorastają i odnajdują swoją równowagę; nasze zdezorientowanie wynikające z niesprawiedliwych czynów niektórych kapłanów; brak szczerości, pomówienia i fałszywe oskarżenia; nasza małowierność, gdy chodzi o powołanie, o życie zakonne czy monastyczne. Będę także mówił o tym, co nas podtrzymuje: łaska stałego życia modlitwy; sztuka przekazywania doświadczenia; ciężar ojcostwa; zdolność do przebaczania... Nie oczekujcie ode mnie dokładnego planu. Raczej wewnętrzną ciągłość, jak gdy w rozmowie swobodnie zmieniają się tematy według życzeń uczestników. Najpierw położę podstawy. Człowiek jest powołany do spotkania z Bogiem (w rozdziale Między dwoma absolutami). Potem zatrzymam się nad współczesnym społeczeństwem i Kościołem w kontekście kryzysu moralnego (rozdział Chrześcijańska moralność: wąskie drzwi?). Przeanalizuję slogan „zero tolerancji” (Odrzucić strach) i dodam otuchy kapłanom (Kruchość kapłanów i siła łaski). Co nam w tym względzie posłuży z perspektywy religijnej? Dar życia konsekrowanego (Poświęcona czystość: jej cena i jej walka) oraz życie zakonne (Powołanie zakonne: delikatna kwestia wolności), które musimy nauczyć się przekazywać (Sztuka nauczyciela i ucznia; Być zależnym od ojca, być zależnym od Boga). Ten rozdział prowadzi do duchowego rozplątania problemu dzięki miłosierdziu i wzajemnemu przebaczeniu. Co w rzeczywistości przebiega jako główna nić przewodnia całego tekstu. Na koniec spojrzymy na problem z perspektywy Kościoła (Członki jednego Ciała) i zakończymy dwoma rozdziałami dotyczącymi życia wewnętrznego (Zdrowaś Maryjo, …teraz… oraz „Naucz nas modlić się”).

Przedmowę napisał kardynał Dominik Duka