Symeon Nowy Teolog (949 –1022) był mistykiem, poetą i teologiem bizantyńskim. Jest uznawany za pierwszego mistyka chrześcijańskiego Wschodu, który w sposób swobodny pisał o swych przeżyciach duchowych. Niektóre z jego pism zostały włączone do Filokalii, zbioru wczesnych autorów na temat modlitwy serca rozpowszechnianej przez ruch hezychastów.
W swoich dziełach nieustannie podkreślał rolę żywego doświadczenia Boga w życiu, poczucia Jego obecności, w obliczu której człowiek doświadcza przemienienia. Chrześcijaństwo jest dla niego osobistą wspólnotą z Bogiem, a spotkanie i doświadczenie Chrystusa jest realizacją eschatologicznej wiary w ponowne Jego przyjście.
Święty modli się od serca, nie odtwarza utartych formuł tylko sam buduje swoją modlitwę, jako rozmowę z Bogiem. Nie daje recepty na modlitwę, nie przytacza jednej metody. Modli się zgodnie z potrzebą swojego serca, raz zwracając się do Boga Ojca, raz do Syna Bożego zaś innym razem do Ducha Świętego. Jego modlitwa jest zależna od jego stanu duchowego, od sytuacji życiowej, poprzez co staje się wszechobecnym żywiołem życia, poza którym święty nie umiał funkcjonować.
Wybór tekstów świętego Symeona Nowego Teologa o modlitwie zawiera jego najpiękniejsze myśli ułożone tematycznie tak, aby czytelnik mógł lepiej zrozumieć i zbliżyć się do doświadczenia, którym chce się z nami podzielić ten wielki bizantyjski mistyk. Lektura jego tekstów pomaga w uniesieniu duszy, podjęciu wysiłku modlitewnego oraz podnosi czytelnika do Piękna najwyższego, czyniąc go uczestnikiem niezachodzącego Królestwa Piękna.