Każdy, kto czytał opowiadania J.D. Salingera publikowane w New Yorkerze - w szczególności „Perfect Day for Bananafish”, „Uncle Wiggily in Connecticut”, „The Laughing Man” i „For Esme - With Love and Squalor” - nie będzie zaskoczony, że jego pierwsza powieść pełna jest dzieci. Bohater-narrator BUSZUJĄCEGO W ZBOŻU to szesnastoletnie staroświeckie dziecko, rodowity nowojorczyk o imieniu Holden Caulfield. Z przyczyn, które uniemożliwiają dorosły, wtórny opis, opuszcza swoją szkołę przygotowawczą w Pensylwanii i znika pod ziemię w Nowym Jorku na trzy dni. Sam chłopiec jest jednocześnie zbyt prosty i zbyt złożony, byśmy mogli wydawać o nim lub jego historii ostateczny sąd. Być może najbezpieczniej będzie powiedzieć o Holdenie, że nie tylko urodził się na świecie silnie przyciągany do piękna, lecz niemal beznadziejnie na nie nadziany. W tej powieści jest wiele głosów: dziecięcych, dorosłych, spod ziemi - ale głos Holdena jest najwymyślniejszy ze wszystkich. Wychodzi poza własny żargon, a jednocześnie pozostaje mu cudownie wierny; wydaje idealnie sformułowany okrzyk mieszanki bólu i przyjemności. Jednak, jak większość kochanków, błaznów i poetów wyższego rodzaju, zatrzymuje większość bólu dla siebie. Przyjemność rozdziela albo odkłada z całego serca. Jest ona dla czytelnika, który potrafi ją udźwignąć.