Trzynaście dni partyzantki zaczyna się tydzień po zakończeniu pierwszej części Szara strefa i przypomina błyskawiczną partię pokera, w której wszyscy grają nieczysto. Bezwstydnie oszukują i łamią prawo, by maksymalnie zwiększyć swoje szanse. Blefują dezinformacjami i sprowadzają statki kosmiczne na wzajemne zderzenia. Fighowie stracili główne atuty jeszcze przed rozpoczęciem starcia. Ujawniona została ich tajna współpraca z mozepi i pozostał im tylko jeden passapertor, napęd umożliwiający szybkie loty mikroskokami. Wyciągają jednak asów pilotów. Ich przeciwnicy, za których walczy Avien Helm, zajęli co prawda lepszą pozycję wyjściową dzięki udanej abordażowi statku Aviwenorepe, ale mają tylko dwóch niewyćwiczonych pilotów. Potrafią oni korzystać z passapertorów, lecz nie mogą się równać z elitarnymi lotnikami fighów. Partię partyzantki trzeba rozegrać szybko. Jej przedłużeniu nie sprzyjają potężne korporacje, które wspólnie lobbują za decydującą bitwą, ponieważ obawiają się zakłócenia międzyplanetarnych handlów podczas dłuższej wojny pozycyjnej. Zbliżają się też doświadczeni kosmiczni weterani, którzy poszukują losu Aviwenorepe. Mają własne interesy i po przybyciu najpewniej postawią na tych bardziej skutecznych, dlatego trzeba w porę zdecydować, kto to będzie. W Trzynastu dniach partyzantki kończy się konflikt z fighami rozpoczęty w poprzedniej książce Szara strefa.