Były gladiator, były najemny bijący, morderca. Kroczy z ciemności w ciemność, nikt i nic nie może go zatrzymać. Nie lubi ludzi, a tych, na których mu zależy, można policzyć na palcach jednej ręki. Mimo to, albo właśnie dlatego, jest znacznie więcej tych, których ocalił, niż tych, których zabił. A w zabijaniu jest najlepszy… Fragment z książki: Czasem, nie wiedziałem kiedy, czy to po godzinie, czy po dwóch, trzech dniach, złamał się trzonek kilofa. Nie wytrzymał przerażającego wysiłku. Wziąłem, co mi zostało, zostawiłem ostre drewno, żeby mi już i tak mocno zniszczone dłonie dalej drapało, i szedłem dalej. Tylko to najgorsze było dla mnie wystarczająco dobre. Żelazo już nie padało z taką siłą i częstotliwością, czasem upadałem, ale za każdym razem się podnosiłem. Kopałem. Ciągle, w kółko. Znowu i znowu. Za każdym razem, gdy nagromadzone węgiel zaczynał mi naciskać na pięty, zrzucałem go za siebie, w głębiny. Kopałem. Potrzebowałem wysłać pieniądze. Kopałem. W ciemności. Sam. Pod ziemią. Kopałem. W górę. Uparty. Odkryłem pustkę i to przesunęło mnie o kilka metrów wyżej i dało trochę przestrzeni. Znowu słyszałem łoskot spadającego węgla daleko za sobą, tylko kilof był coraz cięższy, a w płucach czułem gąbkę duszącego pyłu. I pragnienie. Mimo to kopałem. A potem, nagle, już nie byłem w stanie zrobić nic. Ani podnieść kilofa. Ani razu. Przegrałem. Poddałem się. W ciemności. Pod ziemią. Sam. Usiadłem na kamieniu i czekałem na koniec.