Książka o starzeniu się, odmładzaniu i seksie. Nowa książka Ireny to jej powrót do „pierwotnej Obermannovej”, autorki bestsellera Dziennik szalonej żony, który został też zekranizowany. W swojej nowej powieści wraca więc do tego, w czym jest najmocniejsza - do dzielenia się silnymi kobiecymi emocjami, w tym tabuizowanymi uczuciami, i odwołuje się do spuścizny Boženy Němcovej, co sugeruje już sam tytuł. Xénie została babcią. Z tym nowym stanem radzi sobie po swojemu. Podobnie jak ze stosunkiem do swojej żywotnej matki, nie uświadamiając sobie, że i energiczna mama kiedyś umrze. To się wydarzy, a Xénie ogarnie głęboki żal. Jakby tego było mało, ktoś ukradnie jej urnę z prochami matki. W trakcie poszukiwań urny Xénie stopniowo dowiaduje się coraz bardziej zaskakujących rzeczy o swojej matce. I także o sobie. Natrafia na rodzinne tajemnice, o których nie miała pojęcia, a gdy ma wyruszyć w świat, by odnaleźć swoich przodków, wybucha światowa pandemia. Zamiast wyjechać za granicę, Xénie przenosi się na wieś do półzrujnowanego domu, uprawia zioła, śpiewa i mimo kwarantanny poznaje mężczyznę, który jest jej tak bliski, że nie przestrzegają dwumetrowych dystansów. A Xénie, odurzona dziką rutą, nie przestaje się dziwić, gdy budzi swoje prawdziwe ja. W końcu znajduje też urnę, chociaż zupełnie gdzie indziej, niż by się spodziewała.