27 września 2020 r. Azerbejdżan wspierany przez Turcję zaatakował region Górskiego Karabachu, enklawę, którą przez ostatnie 30 lat kontrolowała Armenia. Wojna miała być blitzkriegiem, jednak Ormianie potrafili się bronić przez 44 dni. Brutalne walki, które żołnierze opisywali jako masakrę, przerwało zawieszenie broni mediowane przez Rosję. Konflikt pochłonął około 10 000 zabitych żołnierzy po obu stronach oraz 146 zabitych cywilów. Tysiące osób nadal uznaje się za zaginione. W trakcie konfliktu popełniono wiele zbrodni wojennych. Ormianie stracili 80% Karabachu i przyległych terytoriów. Zawieszenie broni zakończyło walki, ale nie ludzkie cierpienie. Dziesiątki tysięcy Ormian straciły swoje domy, tysiące żołnierzy straciły kończyny. Pojawia się coraz więcej dowodów na torturowanie cywilów przez armię Azerbejdżanu. Lenka Klicperová i Markéta Kutilová wyruszyły do Karabachu pierwszego dnia ataku i były pierwszymi czeskimi dziennikarkami, które dotarły do obszaru działań wojennych. Pod koniec wojny wróciły na miejsce i pierwszego dnia zawieszenia broni przekroczyły granicę do Karabachu. Obserwowały palenie wiosek karabaskich i przybycie żołnierzy rosyjskich. W styczniu 2021 r. odbyły trzecią podróż i przywiozły świadectwa cywilów o zbrodniach wojennych Azerbejdżanu. Ich książka, uzupełniona posłowiem politologa Tomáša Šmída, który zajmuje się przede wszystkim badaniem konfliktów zbrojnych, przestępczością zorganizowaną oraz problematyką bezpieczeństwa międzynarodowego w przestrzeni postsowieckiej ze szczególnym uwzględnieniem regionu Kaukazu, stanowi spójne świadectwo okropności współczesnej wojny. Bo ona, choć wydaje się daleka, dotyczy nas bardziej, niż moglibyśmy się kiedykolwiek spodziewać.