Narratorką nowej powieści Ivy Tajovskiej "Oldřiška" jest kobieta, która prowadzi nas przez okres od początku XX wieku aż do lata 1972 roku, kiedy to wysadzenie słynnego pardubickiego hotelu Veselka symbolicznie zamknęło jej życiową opowieść. W wyniku trudnych stosunków rodzinnych i swojej platonicznej miłości przeżyła młodość i dorosłość w samotności i zamknięciu; tym większa była jej wrażliwość na losy innych. Początek XX wieku był pełen nadziei; czasy sprzyjały sztuce, nauce, technice i postępowi. Najpierw za sprawą opowieści Oldřiški możemy śledzić losy Jana Kašpara, który w 1910 roku jako pierwszy Czech wzleciał maszyną cięższą od powietrza. Nie mniej interesujące są losy mężczyzn z szerszej rodziny Oldřiški, którzy cztery lata później musieli wcielić się do armii austriackiej. Powieść pozwala zajrzeć w ich różne podejścia do ojczyzny i rodziny oraz pobudki, które wpływały na ich decyzje. Wielu z tych, którzy pozostali wierni przysiędze cesarzowi, nie było wcale mniej odważnych niż ci, którzy wykazywali bohaterstwo w legionach w Rosji. Dwadzieścia lat później nazistowskie działania odnalazły wśród bliskich i znajomych Oldřiški kolejne ofiary. Przywróciło to czasy niepewności i oczekiwania, nastał okres, który od uczestników wymagał wykazania nowej odwagi i poświęcenia. Nosicielkami kobiecej perspektywy na wydarzenia historyczne i relacje międzyludzkie są obok Oldřiški także jej siostra i siostrzenica, które, mówiąc erbenowskim wierszem, „życie by dla niego oddały”. Ich miłość wystawiana jest na próby, ukazuje się w różnych postaciach i opiera się czasu.