Powieść o dojrzewaniu w przełomowym czasie Zwyczajna rodzina, zwyczajna wioska. Dwie córki w wieku szkolnym, rodzice o zwykłych zawodach. Także dziadkowie, wszyscy trochę ściśnięci w zespolonym, ale inaczej całkowicie zwyczajnym domu. A wokół równie zwyczajny, nieruchomy czas. Jednak pozory mylą. Cicho wypełnia się chwila, gdy stary reżim dojrzewa do nagłego rozpadu. Pavlína, centralna narrator tej wielogłosowej prozy, swoim dziecięcym sercem dzieli euforyczne iluzje rodziców o innym, lepszym życiu i odzwierciedla je na czystych ścianach swoich tajnych pragnień i tęsknot. Te jednak dotyczą nie tylko wyczuwanej wolności i jej uroku, ale również relacji. Zwłaszcza gdy dziewczyna stopniowo zaczyna dostrzegać, że jej rodzina, w której „każdy z każdym myśli jakoś dobrze”, jest jak równina zarosła zaroślami niezrozumienia, kompleksów i czasem nawet agresji. Chęć wyrwania sobie kawałka szczęścia i wynikające z tego pokusy sprawowania władzy są silniejsze niż trudna droga szacunku i empatii. Na świat wokół i wewnątrz jakby siadała wielka czarna mara. Pavlína już dawno nie jest uczennicą, ale wciąż nie udaje jej się wejść w dorosłe życie bez ciągłego potykania się. Czy człowiek w ogóle może zmienić i opuścić swój mały świat? Czy może zniknie ciężar z miłosierną ciemnością? A może wręcz przeciwnie, z nadejściem jakiegoś większego blasku?