Z WSTĘPU Jeśli to prawda, że żyjemy w erze, gdy bycie geekiem jest modne, to Dungeons & Dragons jest jednym z najfajniejszych zjawisk. Było, jest i zawsze będzie grą geeków, ale jej fandom nie jest już tak ściśle zamknięty. Kiedyś ezoteryczna rozrywka znana jedynie małej, ale pełnej pasji grupie miłośników gier wojennych, gra i podstawowe koncepcje, które wprowadziła, stały się jednymi z najbardziej wpływowych fenomenów ery informacji. Dlaczego? Ponieważ najwcześniejsi użytkownicy gry mieli także zainteresowania innymi „geekowskimi” rzeczami, takimi jak komputery, elektronika, technologie cyfrowe, efekty wizualne, film, sztuki performatywne i inne. Ci geekom dorastali, by rozwijać społeczną i biznesową infrastrukturę XXI wieku, wykorzystując pojęcia, których kiedyś uczyli się przy słabo oświetlonych stołach w jadalniach i piwnicach. Dungeons & Dragons, według redaktora Wired Adama Rogersa, pozwoliło geekom wyjść z naszych lochów, oślepionym światłem, właśnie na czas, by stworzyć obecną epokę elektronicznych cudów. Bycie geekiem jest rzeczywiście modne, a przepowiednia w końcu się spełniła: geek odziedziczy Ziemię (i równoległy świat D&D - Oerth). Dziś, jeśli jesteś jednym z milionów subskrybentów MMO (masowo wieloosobowej gry online), takiej jak World of Warcraft; turystą w egzotycznych światach komputerowych serii RPG, takich jak Final Fantasy czy The Elder Scrolls; wirtualnym strzelcem w dowolnej grze FPS; miłośnikiem współczesnej fantasy w telewizji, filmach lub literaturze, jak Gra o tron; a nawet kimkolwiek, kto kiedykolwiek zdobył poziom w grze lub programie nagród - masz za co dziękować Dungeons & Dragons. Mówiąc prosto, D&D albo bezpośrednio, albo pośrednio wpłynęło na wszystkie te zjawiska. John Romero, współtwórca przełomowego FPS-a Doom, przypisuje swój sukces D&D, nazywając je najbardziej wpływową grą, dodając, że koncepcje gry zainspirowały najwcześniejsze grupy graczy i programistów komputerowych oraz wprawiły w ruch rewolucję twórczych i technicznych innowacji. Liczba aktorów i reżyserów, którzy przyznają, że gra dostarczyła im inspiracji, jest ogromna - od Vina Diesela i Stephena Colberta po Rainna Wilsona i nieżyjącego Robina Williamsa. Ceniony reżyser Jon Favreau zasugerował, że gra dała mu bardzo mocne podstawy w wyobraźni, opowiadaniu historii, rozumieniu, jak tworzyć nastrój i poczucie równowagi. Laureat National Book Award Ta-Nehisi Coates zgadza się, sugerując, że gra pomogła mu odkryć siłę wyobraźni. To wszystko oznacza, że historia D&D jest dziś tak ważna, jak kiedykolwiek, a wraz z niedawnym sukcesem 5. edycji i falą książek, seriali i filmów inspirowanych D&D - od Player One po Stranger Things - jej historia będzie coraz bardziej widoczna i istotna. Nic nie oddaje historii D&D lepiej niż jej wizualia. W czasach, gdy fantasy i science fiction były co najwyżej niszowymi rozrywkami, D&D tworzyło kulturę samodzielnego budowania światów fantasy poprzez immersyjne środowiska narracyjne ożywiane przez stale ewoluujące ilustracje i dzieła sztuki. Przedstawiało potwory, magię, miecze i czary w sposób, który nauczył fanów wizualnego słownictwa rzeczy nierealnych, utrwalając w umysłach całego pokolenia sposób wyobrażania sobie fantastyki. Relacja między Dungeons & Dragons a jego sztuką wykracza poza symbiozę - to wręcz zależność: jedno po prostu nie mogłoby istnieć bez drugiego. Sztuka informowała grę, a gra informowała sztukę. Zaczynając jako amatorskie, domowej roboty szkice ilustrujące wtajemniczonym proste koncepcje, takie jak mapy czy wygląd potworów, postaci i broni, sztuka D&D szybko stała się niezbędnym narzędziem dydaktycznym, gdy gra docierała do szerszej publiczności mniej obeznanej z niektórymi jej fundamentalnymi pojęciami. Ilustracje szybko