Jak ją spotkałem? Gentleman przecież się nie chwali. Na szczęście nie jestem gentlemanem. Najpierw zapłaciłem jej za wieniec (mam na myśli ciastko, ale to nieważne), zaraz potem ją rozkochałem - i potem? Zostawiłem jej wizytówkę i odszedłem stamtąd jak król. Tak, można by powiedzieć, że naprawdę wpadliśmy sobie w oko. Jak spotkałam Williama? Przyszedł do mojego piekarniczego sklepu, kupił wieniec, ukradł kwiaty z wazy - nadal nie mam pojęcia, co z nimi chciał zrobić - i zostawił mi swoją wizytówkę. Zanim powiem wam, co z nią zrobiłam, powinnam coś wyjaśnić: William wszedł w moje życie w najgorszym z możliwych momentów. Piekarnia upadała, mój natrętny były nie chciał mnie zostawić w spokoju. I tak przy okazji miałam dwadzieścia pięć lat i byłam panną, co moi znajomi mi nieustannie wypominali. Rozwiązanie ostatniego z moich problemów przy pomocy Williama byłoby jak zabicie muchy młotkiem - przesadzone, ale wspaniałe. William był niewiarygodnie atrakcyjny - był seksowny w taki sposób, że kobiety robią głupie rzeczy, i ja myślałam przez to o kompletnych szaleństwach. Pomyślałam, że gdyby tę muchę zabił William ze swoimi niemożliwie wyrzeźbionymi mięśniami, muchy by to nawet nie obchodziło - i ja czułam się tak samo. Więc do niego zadzwoniłam. Może wiedziałam, że to nie jest dobry pomysł. Może pędziłam prosto ku katastrofie. Wiedziałam, że proszę się o kłopoty, kiedy przez telefon zaśmiał się tym swoim głębokim, seksownym głosem i powiedział: „Wciąż mam ochotę na wasz wieniec. Czy macie dostawę?”