W bezliku przeciwieństw gubi się wszelką orientację ('Czy jest jeszcze jakieś 'na górze' i jakieś 'na dole'?'). A sam Nietzsche rzeczywiście staje się 'dynamitem' ('Nie jestem człowiekiem, jestem dynamitem'), który eksploduje na naszych oczach i dzięki naszym oczom, wszystko rozrywając, rozrzucając ('Czy nie spadamy bez ustanku? W tył, w bok, wprzód, we wszystkie strony?'). W wyrwie pośród wszystkiego - i w wyrwie po oczach, bosko zwanej oczodołami - ukazuje się nic ('Czy nie błądzimy jak przez nieskończoną nicość?'), ukazuje się najbardziej pierwotne i źródłowe przeciwieństwo: istnienia i nicości. ukryj opis