Jestem przekonany, że pojęcie grzechu przestało być dla wielu z nas użyteczne, ponieważ musieliśmy pójść zupełnie inną drogą, by na nowo odzyskać wyobrażenie o śmiertelnej naturze prawdziwego zła. Nikt nie może zaprzeczyć, że zło jest całkowicie realne. Jednak to, co wielu z nas teraz postrzega jako prawdziwe zła niszczące świat, wyraźnie bardzo różni się od tego, co większość ludzi nazywa grzechem - czyli od osobistych błędów czy win albo rzekomych prywatnych przewinień wobec Boga. To wcale nie oddaje straszliwej natury zła. Dlatego straciliśmy zainteresowanie grzechem. Straciliśmy je także dlatego, że słowo „grzech” zwykle słyszeliśmy używane do osądzania, wykluczania lub kontrolowania kogoś albo do zawstydzania i kontrolowania samego siebie, a rzadko po to, by wnieść rozróżnienie czy głębsze zrozumienie ludzkiej sytuacji, tym bardziej by okazać współczucie czy przebaczenie. Postrzegam to w ten sposób: im bardziej religia lub kultura jest opętana grzechem, tym mniej kochający i tym bardziej poznawczo zesztywniali są jej wyznawcy. Przypomnijcie sobie kultury oparte na zawstydzaniu w wielu czysto islamskich krajach, wąskie i kulturowo niekrytyczne formy judaizmu, brak poczucia humoru w kalwińskiej Genewie, okrucieństwo dużej części purytańskiej Nowej Anglii, bezlitosną religijność wielu luteranów oraz inkwizytorstwo hiszpańskie i w ogóle większości ludowego katolicyzmu.