W Północnej Europie istniało wiele różnych alfabetów runicznych, ale najbardziej powszechnym był system germański lub Starszy FU-THARK Alfabet ten nosi nazwę od pierwszych liter nazw run - F, U, TH, A, R i K. Był to system najszerzej stosowany od roku 200 p.n.e. aż do ósmego wieku i tym systemem będziemy zajmować się w niniejszej książce. Alfabet ten zawiera 24 litery i jest podzielony na trzy grupy po osiem liter każda, nazywamy je ósemką Frei, ósemką Hagalla i ósemką Tira.
   Trzymasz w rękach książkę o wróżbach i magii runicznej. Nie znajdziesz w niej informacji na temat historii, zwyczajów i mitologii ludów nordyckich i anglosaskich, które używały opisanych tu run. Istnieje wiele wspaniałych książek o tej tematyce, napisanych przez naukowców z całego świata, ja postanowiłam skupić się raczej na praktycznych, a nie historycznych aspektach run.
   Nie znaczy to, że podstawowa wiedza na ten temat nie jest istotna. Poznanie mentalnych i fizycznych realiów ludzi, którzy je stworzyli, jest tak samo ważne, jak zrozumienie znaczenia samych run. Czym bowiem są runy jeśli nie magicznym przedłużeniem doświadczeń i realiów mieszkańców Europy Północnej? Na końcu tej książki, na liście proponowanych lektur, znajdziesz wiele ciekawych prac omawiających ten aspekt, gorąco zachęcam do zapoznania się z nimi.
   Celem niniejszej książki jest podanie jak największej ilości użytecznych informacji na temat znaków runicznych. Głównie z korzyścią dla nowicjuszy. Zanim zaczęłam sporządzać notatki, które wykorzystałam w tej książce, sięgałam do pięciu różnych źródeł w poszukiwaniu najdokładniejszych interpretacji symboliki run.
   Mimo wykorzystania tak wielu różnych źródeł, udało mi się znaleźć i zrozumieć jedno. Przerzucanie stert informacji nie prowadzi w najmniejszym stopniu do odkrycia prawdziwego wewnętrznego znaczenia run. Był to okres, kiedy poznawałam znaki runiczne, nauczyłam się wtedy, że nie można dokładnie wróżyć z książki. Ani z tej, ani z żadnej innej. Książki są po prostu narzędziem, które pomaga nam ruszyć z miejsca i stymuluje nasz umysł do dalszych poszukiwań i samodzielnej nauki.
   Dla naszych badań to nieszczęście, że urodziliśmy się w dwudziestym wieku zamiast, powiedzmy, w szóstym. Gdybyśmy żyli w szóstym wieku, uczyłby nas szaman z naszej wioski. Szaman był dla swoich ludzi ważnym duchownym i magikiem. Na nim spoczywała odpowiedzialność za to, aby plony były obfite, polowania udane, a kobiety płodne. Znał też tajemnice znaków runicznych. Za pomocą run mógł błogosławić i rzucać klątwy, ranić i uzdrawiać. Mógł tez wróżyć, i z powodu tej umiejętności był bardzo poważaną osobą, zarówno przez wodzów, jak i prostych ludzi.
   Należy pamiętać, że runy były TAJEMNICĄ dla tych ludzi, w pełnym tego słowa znaczeniu. Były MOCAMI, tajemniczymi towarzyszami, których znający ich ludzie mogli używać w różnych celach. Ich magiczne wykorzystanie powierzano nielicznym, a wiedza nigdy nie została spisana dla ludzi (być może) mniej ważnych. Wszystkie informacje były przekazywane ustnie i zapamiętywane. Dzięki mozolnej nauce i prawidłowemu wykorzystaniu, runy zbliżały do bogów i pomagały w zwykłym, codziennym życiu.
   Istniały runy pozwalające wpłynąć na pogodę, zwiększyć plony czy uzdrowić chorych. Były wyryte na wielu przedmiotach. Broń, rogi do spożywania napojów, harpuny, dzioby statków, belki domów - każdy przedmiot miał swoją kombinację run, która miała chronić i przynosić szczęście.