Pochodzenie tradycyjnej medycyny tybetańskiej jest starożytne, lecz dzięki nieprzerwanemu przekazywaniu wiedzy jej dziedzictwo jest dostępne także dla nas. Istotą tej leczniczej tradycji jest głębokie powiązanie człowieka z przyrodą. Obserwacja przyrody pozwala wiele się nauczyć, a to podejście wpłynęło również na medycynę tybetańską. Metafory zaczerpnięte z przyrody są powszechnie używane do klasyfikowania, zapamiętywania i wyjaśniania różnych aspektów tradycyjnej medycyny tybetańskiej, które często są także przedstawiane graficznie jako drzewa, pnie i liście. Różne działy medycyny tybetańskiej tworzą więc dziewięćdziesiąt dziewięć drzew. Ten, kto je studiował, porusza się między korzeniami, pniami, gałęziami, liśćmi, kwiatami i owocami, jakby przechadzał się po dużym ogrodzie. Tybetański lekarz, niczym dobry ogrodnik, wykorzystuje bogactwo swojej wiedzy, by zapobiegać zaburzeniom lub je leczyć. Nauki doktora Nidy - tak zwracają się do niego również jego uczniowie - cieszą się dużą popularnością w całej Azji, Europie, Ameryce i Australii. We wszystkich tych miejscach uczniowie ćwiczą tradycyjną medycynę tybetańską, masaże kunye, leczenie mantrami, właściwe odżywianie i zachowanie, analizę snów, sace (geomancję), a także zagadnienia związane z narodzinami i śmiercią z perspektywy medycyny tybetańskiej.