„Autor jest Żydem, wierzącym w Jezusa Chrystusa. Mimo to pozostaje nieochrzczonym Żydem. Dla tego postępowania może podać kilka powodów. Pierwszy powód: autor uważa, że gdyby Izrael jako naród i religia zniknął ze świata, przestałby istnieć konkretny świadek objawienia biblijnego, a tym samym podstawa głoszenia opadłaby do rangi zwykłego mitu, podobnego do mitu o greckich lub germańskich bogach. Drugi powód: Izrael przeżywa chwile najcięższych prześladowań. Autorowi leży na sercu nie opuszczać tego tłumu prześladowanych. Trzeci powód: Kościół, który nazywa się „nowym Izraelem”, nie był w przeszłości i obecnie w pełni sprawiedliwy wobec starego Izraela, jego darów i jego posłannictwa. Dopóki jeszcze istnieją antysemiccy chrześcijanie, ochrzczony Żyd nie będzie całkiem radosnym, a raczej nieco kłopotliwym zjawiskiem. Pojawia się jednak wiele obiecujących oznak, że wreszcie zaczyna rodzić się po obu stronach głębsze zrozumienie tego tajemnic, które unosi się pomiędzy starym a nowym Izraelem.“ FRANZ WERFEL - poeta, dramaturg, pisarz i jeden z najczęściej tłumaczonych piszących po niemiecku autorów urodził się w 1890 roku w Pradze. Znany jest przede wszystkim z powieści Zjazd absolwentów (1928), Barbora czyli pobożność (1929), Czterdzieści dni (1933), Jeremiasz (1937), Pieśń o Bernadetcie (1941) oraz Gwiazda nienarodzonych (1946). W wydawnictwie Barrister & Principal ukazała się jego powieść Sprzeniewierzone niebo (1939).