Z punktu widzenia Boskiej zasady zdolności człowieka, jego cechy duchowe, mądrość i los są takim samym kapitałem jak pieniądze, samochód czy willa. Ten poziom przywiązania rodzi największą pychę, największą agresję i najcięższe choroby. Chodzi o to, że każdy człowiek wie: gdy mam pieniądze, mogę je jutro stracić. Ludzie duchowi przezwyciężają ten poziom dość łatwo, ale istnieje pokusa, by nadmiernie przywiązać się do rodziny, pozycji w społeczeństwie, ukochanej pracy - a pragnienie reagowania agresją, gdy wszystko to się rozpada, jest znacznie silniejsze i blokuje się ciężkimi chorobami, urazami i nieszczęściami. Tak jak umiera ciało, umierają też nasze zdolności i cechy duchowe. Najtrwalszym kapitałem jest mądrość. Czczenie i miłość do mądrości innego człowieka lub do własnej mądrości jest największym pokuszeniem. Przywiązanie do mądrości wywołuje największą agresję. Stąd pochodzi przypowieść o aniele, który swoją mądrość stawiał wyżej niż Boga i ostatecznie odrzucił Boga i stał się Diabłem. Po czterdziestu dziewięciu życiach los człowieka rozpada się, a wraz z nim zanika przywiązanie do mądrości. Prawdziwie mądrzy ludzie stają się jednostkami o ciężkim losie, które przetrwały wiele trudów i nieszczęść i potrafiły je przyjąć jako oczyszczenie, ponieważ zrozumiały, że mogą opierać się nie na mądrości i losie, lecz wyłącznie na miłości do Boga.