Pewnego dnia do dawno nieodwiedzanego antykwariatu zachodzi tajemnicza kobieta i decyduje się na zakup wiekowego zegara. Choć z żalem, sprzedawca przekazuje antyk w ręce klientki. Zorna nie ma pojęcia, że tym spontanicznym zakupem przypieczętowała swój los. Kobieta udaje się w podróż do Paryża, w nadziei, że tam dowie się czegoś więcej na temat osobliwego producenta antyku. Nie wie, że tajemniczy zegar to klucz do rozwiązania więcej niż jednej zagadki. Ktoś jednak rusza jej tropem, by nie dopuścić Zorny do prawdy

Bogusław Raatz zabiera czytelnika w osobliwą podróż po rubieżach swojej wyobraźni wyobraźni ukształtowanej na powieściach takich klasyków jak Franz Kafka. W wizji Raatza nieodległa przyszłość jawi się jako piekło, przywodzące na myśl Rok 1984 czy Podziemie pamięci. To w pewnym sensie fantastyka naukowa, jednak inna od gatunkowej, pisana świadomie czy też nie z większą dozą wolności. Wolności, której próżno szukać na kartach powieści, gdyż tu jest rajem utraconym, luksusem dawno minionych dni. Człowiek egzystuje w pułapce, jaką jest życie codzienne w społeczeństwie podporządkowanym surowym normom prawnym.

Autor lubuje się w burzeniu uporządkowanych światów swoich bohaterów, nie dając im szans na powrót do stanu przed. Po przeczytaniu jego książek można odnieść wrażenie, że chciałby wysunąć grunt spod stóp również czytelnikowi. Parafrazując, jest jak krzyk ptaka zwiastującego trzęsienie ziemi.