Don DeLillo bywa uznawany za jednego z trzech najważniejszych żyjących amerykańskich prozaików (obok Cormaca McCarthy’ego i Thomasa Pynchona) - a jego ostatnia książka, zwięzła powieść Cisza, przekonująco pokazuje, dlaczego. Fabuła powieści nie jest szczególnie skomplikowana: na Manhattanie pewna starsza para wraz z młodszym przyjacielem rodziny szykuje się do oglądania w telewizji Super Bowl, czyli finału ligi futbolu amerykańskiego. Dołączyć do nich ma druga para, właśnie wracająca samolotem z Paryża. Świat jednak nagle dotyka niesprecyzowana, za to całkowita awaria technologiczna; mimo to przyjaciele ostatecznie spotykają się i wspólnie próbują poradzić sobie z zaistniałą sytuacją, wahając się między paranoicznym przekonaniem, że nadchodzi koniec świata, a wątpliwościami, czy wszystkie te obawy i niepokoje nie są jedynie przesadzoną, głęboko irracjonalną reakcją na zwykłą przerwę w dostawie prądu.

O fabułę jednak ostatecznie tu nie chodzi: napięcie w prozie DeLillo nie wynika z wydarzeń, lecz z języka pełnego osobliwie zestawionych słów i zwrotów naładowanych tajemniczymi, ukrytymi, a jednak znajomymi znaczeniami i emocjami - oraz z zdań przepełnionych niedopowiedzianymi, a mimo to groźnymi aluzjami do tego, co wszyscy w pewnym sensie wiemy lub przynajmniej mrocznie przeczuwamy. DeLillo w swojej powieści tymi samymi słowami i zdaniami, z których zbudowany jest nasz współczesny świat, obwieszcza jego bolesny koniec - akt stworzenia czy skonstruowania okazuje się tutaj aktem oszpecenia i rozebrania.»