Niemiecki filozof Hermann Schmitz (ur. 1928) zaprojektował swoją Nową Fenomenologię w latach 70. XX wieku. Z perspektywy „ja-tu-teraz” starał się w licznych dziełach, do których niniejsze może służyć za wprowadzenie, rozwijać fenomenologię wychodzącą od bezpośredniego doświadczenia. Schmitz rezygnuje z heroicznych aktów „redukcji” Husserla, nie wierzy bowiem w możliwość takiego dotarcia do „czystej” świadomości, rezygnuje z wszelkiego transcendentalizmu, a nawet z idei samej świadomości. W duchu nowoczesnej powojennej fenomenologii wyprowadza swój opis rzeczywistości z empirycznych doświadczeń. Badania Schmitza są niezwykle interesujące, odkrywają bowiem całe obszary pierwotnego doświadczenia zapomniane lub pomijane przez klasycznych fenomenologów skupionych głównie na postrzeganiu. Odkrywa sferę „pierwotnej obecności”, sił i uczuć, które nas w powszednim doświadczeniu nachodzą i determinują. Znajduje na przykład całą mnogość „przestrzeni”, które nie mają nic wspólnego z dogmatycznie przez nas przyjmowaną przestrzenią euklidesową. Wszystko zaczyna się od ciała w jego tu-teraz poprzedzającym wszelką teoretyczną dychotomię spod znaku dusza–ciało, a także cały historycznie ukształtowany schematyzm. „Zwracając” go historii, mamy dotrzeć do „rzeczywistego życia” człowieka – zgodnie z prastarym marzeniem każdego filozofa. ukryj opis