To dzieło stanowi ambitną próbę autora stworzenia takiego konceptu chrystologii, który formowany jest przede wszystkim z perspektywy filozoficznej, a w szczególności z punktu widzenia jego koncepcji filozofii experiencjalno-rozwojowej, stwórczo-rozwojowej oraz kenotycznej, których podstawy położył w kilku swoich poprzednich pracach. Podejście filozoficzne nie redukuje się tu do prostego narzędzia metodologicznego dla myślenia teologicznego, lecz jest traktowane jako autonomiczne wyjście i niezastąpiony horyzont rozumienia badanego problemu. W niniejszym dziele chodzi więc przede wszystkim o specyficzny zarys filozoficznej chrystologii. Potrzeba stworzenia takiego konceptu wynikła z jego spotkań jako człowieka nauki i filozofa, a w nie mniej ważnym stopniu także z jego spotkań wierzącego chrześcijanina ze rzeczywistością Chrystusa. Z tych spotkań wyłaniała się coraz wyraźniej idea uniwersalnego Chrystusa, która wykraczała poza religijne i teologiczne przedstawienia i nalegała na naukowe oraz filozoficzne ujęcie i uzasadnienie. Po retrospektywnym spojrzeniu autor doszedł do przekonania, że całe jego filozoficzne i naukowe wysiłki od samego początku w najbardziej zasadniczych intencjach stanowiły świadome i nieustannie rosnące poszukiwanie oraz poznawanie Chrystusa, jak również dialog z Chrystusem wiary. Po wielu latach zauważył, że wszystkie jego dotychczasowe rozważania, o ile były uczciwe, w coraz bardziej wyraźnej formie zbiegały ku Chrystusowi. Z tym zamiarem autor już na początku lat osiemdziesiątych XX wieku napisał z problematyki chrystologii kilka pierwszych szkiców. Od tego czasu dążył przede wszystkim do takiej chrystologii, która wypływa z ewolucyjnej paradygmy myślenia. Nie chodziło mu przy tym tylko o respektowanie podstawowych ram ewolucyjnych odnoszących się do wszechświata i ludzkości jako całości, jak to widzimy np. u P. Teilharda de Chardin i innych, lecz także o rozwinięcie ewolucyjnego pojmowania każdego ludzkiego indywiduum jako osobowości. Dlatego w dziele kładzie duży nacisk na wyjątkowość rozwojowej i kenotycznej ontogenezy konkretnego człowieka, a w szczególności Jezusa Chrystusa. W swojej koncepcji chrystologii reinterpretuję zawężone pojmowanie Chrystusa na podstawie bosko-ludzkiej natury i, wychodząc z teorii multidimensionalności oraz wszechwymiarowości Boga jako Absolutnej Miłości, dochodzi do wniosku, że również Chrystus posiada naturę multidimensionalną, w której szczególnie dla nas na pierwszy plan wysuwają się Jego boska i ludzka natura. Tak pojmowany Chrystus swoim implicitnym fundamentem należy do wszystkich autentycznych religii, choć mogą one nie zawsze być tego świadome, jednakże szczególnie i jawnie należy do religii chrześcijańskiej, z której pochodzi. Przekracza jednak wszystkie te religie - jest także transreligijny i ma skłonność, by stać się jednym ze swych biegunów ponadreligijnym. W Chrystusie i przez Chrystusa będzie się stopniowo w dziejach ludzkości przełamywał dualizm świeckiego i profanum. Praktycznym celem przedstawionego dzieła jest pogłębienie i głębsze uzasadnienie chrystocentrycznej i teocentrycznej duchowości w ich jedności oraz poszukiwanie wspólnej podstawy dla etosu ludzkiego. Uniwersalny Chrystus rozumiany w tej duchowości może w pełniejszym stopniu i z większym przekonaniem niż dotąd stać się jednoczącą podstawą i duszą dla wszelkiego prawdziwego ludzkiego poznania, myślenia i działania; zatem fundamentem dla całej ludzkiej kultury duchowej i materialnej. Filozofia, rozwinięta aż do poziomu filozofii chrystusowej, stanie się w ten sposób wraz z teologią najwyższą refleksją uzasadniającą to przedsięwzięcie. A uniwersalny Chrystus, poprzez swoją implicitną i coraz bardziej ujawnianą obecność we wszystkich religiach, stopniowo stanie się jednoczącą podstawą i duszą ekumenizmu religijnego. Pragnienie ludzkości jedności w pokoju, sprawiedliwości i miłości odnajdzie w Nim swoje głębsze uzasadnienie i poprzez Niego skuteczniejszy wyraz oraz spełnienie.