Przedmiotem badań, których wyniki zostały przedstawione w tej książce, jest sposób rozumienia jedności i tożsamości istoty świadomej przez myślicieli buddyjskich. Buddyści odrzucili pogląd o istnieniu substancjalnych podmiotów cech. We wczesnym buddyzmie, abhidharmie oraz filozofii jogacary rozumiano świadome istoty jako dynamiczne systemy. Wszystkie składniki takiego systemu są mniej trwałe niż on sam. Składniki równoczesne pozostają ze sobą w związkach jedno - albo dwustronnej zależności. Ze względu na charakter tych związków można mówić o wysokim stopniu integralności istoty świadomej. Struktura takiego systemu jest częściowo niezmienna, egzystencja ciągła, a istnienie każdego ze składników stanowi rezultat aktywności składników wcześniejszych. Buddyjski sposób rozumienia diachronicznej tożsamości istoty świadomej jest określany przez ten pogląd.