Książka jest Deleuzjańską w duchu analizą koncepcji istoty ludzkiej w filozofii Nietzschego i Foucaulta. Stanowi także próbę ukazania Foucaulta jako spadkobiercy i kontynuatora Nietzscheańskiej ontologii sił, który mimo, że jego kontynuacja ma charakter twórczy musi mierzyć się z podobnymi problemami, co Nietzsche. Oś rozważań wyznaczają figury Dionizosa-Różnicy i Ariadny-Tożsamości, które autorka najpierw zidentyfikowała jako podstawowe pojęcia dzieła Nietzschego, a następnie naniosła na dzieło Foucaulta, co pozwoliło na wydobycie nieoczywistych i podskórnych powiązań myśli obu filozofów. Na tle tych rozważań autorka formułuje również niezwykle ważne pytanie o teoretyczną prawomocność pedagogiki jako nauki o wychowaniu po śmierci człowieka.