Celem książki jest historyczno-filozoficzna rekonstrukcja i analiza filozofii języka sankhji klasycznej. Największym osiągnięciem Indii i wkładem do powszechnego dorobku naukowego było stworzenie i rozwój nauki o języku, która od czasów wedyjskich była najważniejszą z dyscyplin, przenikającą wszystkie inne dziedziny wiedzy.
Na gruncie filozofii rozważania nad językiem kojarzą się głównie ze szkołą gramatyków (vykaraa), mimansą (mms), pewną modyfikacją adualizmu znaną jako śabddvaita i z teorią słowa w systemie nyya. Praca skupia się na mniej znanej refleksji nad językiem szkoły sankhji (skhya). Dzięki solidnemu opanowaniu sanskrytu Autorka samodzielnie analizuje teksty źródłowe, nie polegając na przekładach. Indyjskie dzieła filozoficzne powstawały w ogniu polemik i mają postać dialogu między stawiającym zarzut i odpowiadającym na zarzut. Książka uwzględnia nie tylko dzieła klasyczne i poklasyczne sankhji (jak Skhyakrik, Yuktidpik, Skhyastra), lecz także te, z którymi sankhja polemizuje.