René Guénon (1886-1951) był wybitnym francuskim filozofem i metafizykiem, założycielem szkoły integralnego tradycjonalizmu, zwanego także perennializmem. Zasłynął z krytyki nowoczesnego świata i dążeń do ezoterycznego pojednania różnych ortodoksyjnych religii światowych, za którymi dostrzegał zarysy uniwersalnej, pierwotnej Tradycji. Według Guénona ludzkość przechodzi proces upadku z duchowego złotego wieku, kiedy całe życie zmierzało ku boskiemu, do odduchowionej, świeckiej nowoczesności. Twierdził, że nie jest to proces subiektywny, lecz obiektywny, towarzyszący mu jest ontologiczne zdewaluowanie świata. W swojej późnej książce Panowanie ilości i znaki czasu, wydanej po raz pierwszy w 1945 roku, zajmuje się ostatnimi fazami tego upadku, kiedy porządek tradycyjny zostanie najpierw zastąpiony rządami jednakowości, konformizmu i ilości, aby następnie doprowadzić do ustanowienia odwróconego porządku. W swoich opisach czerpie z eschatologii różnych tradycji religijnych i zwraca uwagę na filozoficznych prekursorów przyspieszania upadku u Descartesa, a nawet już w późnej scholastyce. Panowanie ilości jest słusznie uważane za uwieńczenie myśli Guénona, na którego końcu mimo wszelkiego pesymizmu przenika wiara w ostateczne naprawienie i przezwyciężenie upadku człowieka i wszechświata.