Wyobraź sobie, że twoja pamięć skurczyłaby się do wycinka przeszłości długości jednego miesiąca. Nie dotknęłoby to podstawowych funkcji twoich ośrodków mowy, poznawczych i emocjonalnych, ale straciłbyś wszystkie głębsze więzi relacyjne oraz wszystkie złożone uczucia i myśli, które kształtują się przez stopniowe nakładanie się doświadczeń życiowych w czasie. W wyniku tego tożsamość, którą przeżywasz, skurczyłaby się do żałosnego cienia jej prawdziwej głębi i bogactwa. I coś podobnego stało się w odniesieniu do naszych duchowych i kulturowych dziejów. Egzystencjalny chaos, utrata ogólnego sensu, wykorzenienie wartości, paraliż woli, zapętlenie w wąsko subiektywnym doświadczaniu i niemożność odniesienia swojej osobistej historii do wielkiego opowiadania naszego świata są przejawem odłączenia naszej własnej psychiki od jej głębokich warstw. Wielki kryzys tożsamości, w którym znalazła się nasza cywilizacja, jest tego konsekwencją. Aby zmienić ten stan, potrzebne jest prawdziwe duchowe przebudzenie - wobec piękna naszego świata, wobec rzadkości darów, którymi jako istoty ludzkie dysponujemy, wobec kruchości ogromnego przywileju życia, tworzenia i kochania w tym jedynym czasie. Dokonać decydującego kroku w kierunku takiego przebudzenia możemy tylko my sami. Nie wykona go za nas żadna książka. To, co jednak książka może zrobić, to wyczarować opowieść, która porwie naszą wyobraźnię na tyle, że krok taki zaczniemy najpierw uważać za możliwy, a następnie za coś, czego sami zaczniemy pragnąć. I dokładnie taki wpływ na człowieka ma opowieść, którą w swojej książce Pasja zachodniej myśli opowiada Richard Tarnas (1950-).