Książka Mentis oculis zajmuje się kluczowymi tematami malarskiego i teoretycznego dorobku Františka Kupki (1871-1957), który jako jeden z pierwszych artystów na świecie odrzucił naśladowanie zewnętrznej rzeczywistości. Rozwinął własne pojętnictwo związane z przejściem sztuki przedmiotowej w nieprzedmiotową i bezprzedmiotową. Pięć rozdziałów śledzi pasjonujące losy jego twórczości od przybycia do Paryża w połowie lat dziewięćdziesiątych XIX wieku, kiedy stworzył obraz Biblioman, który zawsze stawiał na początku swojej twórczości, aż po końcowe lata pięćdziesiąte XX wieku, gdy w późnym wieku namalował znaczący obraz Samotna biel. Poszczególne części poświęcone są różnym sposobom przyswajania zjawiskowej rzeczywistości i przedstawiania postaci ludzkiej, przeciwstawieniu dosłownego znaczenia i zwrotowi cosa mentale, przybliżają zmiany między kolorami podstawowymi a uzupełniającymi, skupiają się na śnie i rozdwojeniu osobowości oraz koncentrują się na relacji konstrukcji myślowej i współczesnej architektury. Powiązany teoretyczny plan odsłania styczne obszary dotyczące podejścia Kupki do ciała, duszy i ducha, które pozwalają umiejscowić jego dorobek w bogatych kontekstach ówczesnej estetyki, filozofii, teorii percepcji i psychiatrii. Po przezwyciężeniu okresu alegorycznego i symbolistycznego Kupka zbudował swój odrębny świat z impulsów dostarczonych mu przez "oczy umysłu".