Bezpośrednim impulsem do napisania powieściowej epopei „Czterdzieści dni” była dla autora w 1929 roku wizyta w damasceńskiej fabryce dywanów, gdzie pracowały okaleczone i wychudzone z głodu dzieci ormiańskich uchodźców. Były to ofiary przerażającego ludobójstwa, którego dopuszczała się na Ormianach armia turecka niemal pod koniec I wojny światowej, podobno w celu zabezpieczenia tyłów. Do dziś czytelnika zachwyca moralna siła opowieści, opisującej bohaterstwo garstki słabo uzbrojonych ormiańskich chłopów, którzy potrafili stawić czoła, mimo niewyobrażalnych trudów, wielokrotnej przewadze liczebnej wroga. Ich przywódca Gabriel Bagratjan, który przez długie lata mieszkał we Francji, szczęśliwie ożeniony z Francuzką, gdzie wychowywał się także jego syn, nie zdając sobie sprawy ze swoich korzeni, początkowo podczas odwiedzin rodzinnego miejsca sądzi, że oddalił się od swego narodu i że nie dotyczy go to, co go spotka, lecz w najtrudniejszej godzinie, gdy jego ludowi grozi zagłada, odnajduje do niego drogę i wzbudza w nim wolę oporu, chociaż jako tragiczny bohater poświęca wszystko, co jest mu drogie. Z obszernego dorobku Franza Werfla powieść "Czterdzieści dni" jest najbardziej znana i najsłynniejsza. Już pierwsze wydanie zostało przyjęte jednoznacznie jako ostrzegawcze i artystycznie przekonujące humanistyczne przesłanie i jako takie weszło także do historii literatury XX wieku.