Książka czeskiego iberoamerykanisty o historii państwa, które ma za sobą bardzo dramatyczną i barwną przeszłość. Większość dzisiejszej naszej populacji ma bardzo niejasne wyobrażenie o tym latynoamerykańskim państwie. Co najwyżej to, że przez długi czas rządził tam dyktator Alfredo Stroessner i że stamtąd, zwłaszcza w ostatnim czasie, pochodzi wielu świetnych piłkarzy. Ten egzotyczny kraj ma za sobą bardzo dramatyczną i barwną przeszłość. W okresie kolonialnym (Paragwaj wyzwolił się spod hiszpańskiej dominacji w 1811 roku) była tam sieć misji jezuickich, które w wysiłku „ucywilizowania” ludności indiańskiej zdobyły w kraju dużą władzę, tak że mówiono o „państwie jezuitów”. Działalność jezuitów odniosła sukces, co przejawiało się między innymi tym, że w XIX wieku Paragwaj należał do najbardziej rozwiniętych państw Ameryki Południowej. Nazywano go nawet „prusami Ameryki Południowej”, ale jego ambicje mocarstwowe przerwała krwawa wojna sześciodniowa (1864-1870) z niemal wszystkimi sąsiadami - Urugwajem, Argentyną i Brazylią. Kraj wtedy stracił większość ludności, zwłaszcza mężczyzn, jedną trzecią terytorium i dochodził do siebie dopiero pod koniec wieku. Po raz drugi świat zwrócił uwagę na Paragwaj w latach trzydziestych XX wieku, znowu z powodu krwawej wojny z sąsiednią Boliwią o pustynną wschodnią część kraju - Chaco. Tym razem Paragwajczycy zwyciężyli, co niewątpliwie podniosło samoświadomość narodu, który dziś w większości składa się z mestizos, czyli mieszanych potomków białych mężczyzn i indiańskich kobiet, które rzekomo słynęły z urody i temperamentu miłosnego. Czystokrwistych Indian jest dziś już nieco mniej niż 100 000.