Książka Doroty Siwor to ambitne ujęcie współczesnej prozy polskiej, jej związków z mitem, a zarazem prezentacja własnego, konsekwentnego sposobu czytania tropem mitu i rytuału. Formuła tytułu precyzyjnie informuje, co będzie przedmiotem literaturoznawczej refleksji, jednak posłużenie się kategorią mitu już na wstępie zapowiada usytuowanie refleksji badawczej w interdyscyplinarnym obszarze mitoznawstwa, angażującym antropologię, kulturoznawstwo, religioznawstwo, filozofię i psychologię. Pozornie prosty tytuł sygnalizuje splot wątków zorientowanych na różne strategie artystyczne i odmienne kierunki poszukiwań (porządku świata, źródeł, siebie). Związki literatury z mitem dostrzegano zawsze, w ostatnich dekadach tej kwestii poświęcono sporo uwagi, ale zakładam, że atrakcyjność czytania literatury (i tekstu świata) tropem mitu nie zniknie. Można potraktować omawiane dzieło jako monografię prezentującą twórczość współczesnych pisarzy poprzez istotną dla ich utworów strategię mityzacji, stosowaną na różne sposoby, w różnych celach.
ukryj opis