Dzieje użycia lotnictwa Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (US Marine Corps) podczas II wojny światowej są w istocie dziejami wojny na Pacyfiku przeciwko cesarskiej Japonii. Pearl Harbor, Wake, Midway, Guadalcanal, Bougainville, Rabaul na Nowej Brytanii, Wyspy Gilberta, Wyspy Marshalla, Marianów, Karoliny, Filipiny, Iwo Jima, Okinawa. Każda z tych nazw to pojęcie i jednocześnie miejsce działań bojowych lotników marines. W walkach powietrznych piloci lotnictwa USMC podczas II wojny światowej zestrzelili łącznie 2355 japońskich samolotów przy stratach bojowych wynoszących 573 maszyny. Lotnictwo USMC bywa czasem postrzegane jako „drugie” lotnictwo morskie. Na ile takie stwierdzenie jest uzasadnione, opisuje pierwsza część tej publikacji. Przedstawia ona narodziny i rozwój lotnictwa Korpusu Piechoty Morskiej w czasie I wojny światowej oraz w dwóch kolejnych pokojowych dekadach. Opisuje także interwencje zagraniczne na Haiti, w Nikaragui i w Chinach. Część wstępna publikacji kulminuje japońskim atakiem na bazę Pearl Harbor na Hawajach i przede wszystkim epicką walką garstki ludzi ze squadronu VMF-211 podczas obrony atolu Wake. Druga część poświęcona jest roli pilotów myśliwskich USMC zorganizowanych w eskadrze myśliwskiej VMF-221 podczas przełomowego starcia wojny na Pacyfiku - bitwy o Midway. Choć 4 czerwca 1942 roku bitwa lotniskowców zakończyła się zasadniczym amerykańskim zwycięstwem (pod wodą Pacyfiku zaginęły cztery japońskie lotniskowce w porównaniu do jednego nosiciela US Navy), dla lotników USMC bitwa ta na zawsze pozostawiła gorzki posmak. Eskadra myśliwska VMF-221, broniąca własnego atolu przed porannym nalotem japońskiego lotnictwa pokładowego, poniosła bardzo ciężkie straty. Niemniej nawet to powietrzne starcie nad atolem Midway nie było tak jednoznaczne, jak bywa czasem przedstawiane, i piloci myśliwscy USMC niewątpliwie spisali się w nim dzielnie.