Legendy Żydów niewątpliwie należą do skarbca literatury światowej; weszły do niego jako „opowieści, których nie znajdziesz w Biblii” albo jako „wszystkie żydowskie legendy w pigułce”. Ginzberg wyróżniał się zdolnością przyswajania setek opowieści i ich wersji w językach oryginalnych oraz zauważania różnic wskazujących, która historia jest pierwotna, a która pochodna. Dzieło Ginzberga do dziś stanowi punkt wyjścia do badań nad legendami biblijnymi w ogóle, a wnioski autora nie zostały obalone późniejszymi odkryciami tzw. zwojów znad Morza Martwego i gnostyckich manuskryptów z Nag Hammadi, lecz przeważnie potwierdzone. Czeskim czytelnikom, którzy nie mieli dotąd możliwości z nimi się zapoznać, po raz pierwszy umożliwiają one wgląd w teksty kształtowane przez tysiąclecia, ściśle związane z pojęciem „ustnej Tory”. Sama Tora (należy zawsze pisać ją wielką literą) to nie tylko nauka czy Pięcioksiąg Mojżesza, ale także synonim terminu Tanach, całej Biblii żydowskiej. Tora ponadto nie jest jedynie Pismem Świętym ściśle powiązanym ze Świątynią, lecz także żywą istotą, poprzedzającą stworzenie człowieka i świata. Nie można zapominać o jej dwoistym charakterze - pisemnym i ustnym. Forma pisemna jest zewnętrznym przejawem Tory, objawionym „fizycznym artefaktem”, który musi towarzyszyć wewnętrznej treści, czyli ustnej Torze, powstającej równocześnie z „materialnym” tekstem. I choć pierwszym spójnym pisemnym wyrazem ustnej Tory jest dopiero rabiniczna Miszna z początku III wieku n.e., wcale nie oznacza to, że „opowieści, których chrześcijanin nie znajdzie w Biblii”, są „dodatkowym wymysłem” rabinów oderwanych od codziennego życia wspólnoty żydowskiej. Wręcz przeciwnie. Całym swoim dziełem Ginzberg wskazywał, że oba aspekty powstawały synchronicznie. Bez nich „Tora” nigdy nie byłaby pełna. Powód do spisania ustnej Tory pojawił się dopiero po zniszczeniu Świątyni w roku 70 n.e. (po tzw. churbanie), czyli po zakończeniu okresu Drugiej Świątyni. W skrócie wyraża to stwierdzenie, że „Tanach jest Świątynią po churbanie”: materialna Świątynia zniknęła, lecz przyjęła formę duchową, której nigdy nie utraciła i utracić nie może.