Lubomír Vejražka nawiązuje swoją nową książką do dwóch tytułów, w których również zajmował się często pomijanymi tematami związanymi z komunistycznymi represjami i ich niewystarczającą refleksją przez współczesne społeczeństwo. W 2012 roku ukazała się publikacja Niezagojone rany narodu, w której opisywał wewnętrzne dramaty partnerów więźniów politycznych i tragiczne doświadczenia rozdzielonych rodzin. W 2018 roku opublikował drugą książkę pod tytułem Blizny pozostają - Dziedzictwo zła wciąż żywe, w której przybliżył przede wszystkim doświadczenia potomków więźniów politycznych, którzy dorastali bez jednego, a nawet obojga rodziców. Autor z wielkim zrozumieniem dotyka wewnętrznych światów świadków i opisuje ich ostracyzm, którego doświadczali przez dziesięciolecia, a który w przypadku potomków więźniów politycznych w dużej mierze trwał także po 1989 roku. Książki stoją w ostrym sprzeciwie wobec dążenia części społeczeństwa do upiększania reżimu komunistycznego i uznawania jego represyjnej natury za marginalną. Kulminacją tych tendencji, które wywołują burzliwe dyskusje w społeczeństwie, było niedawne stwierdzenie dziekana Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Karola w Pradze, Michala Pullmanna. Ten wykształcony historyk i nauczyciel akademicki określił potworny polityczny proces z początku lat pięćdziesiątych jako rzekomo autentyczny demokratyczny wyraz woli robotników domagających się kar śmierci dla byłych partyjnych i państwowych funkcjonariuszy. Ta absurdalna teza, która zaprzecza totalitarnemu charakterowi reżimu komunistycznego, jest jednak jedynie widocznym przejawem niechęci sporej części środowiska historycznego do przyjęcia i przekazania świadectw więźniów politycznych. Badania historyczne, niestety, po 1989 roku koncentrowały się na innych wydarzeniach i warstwach społecznych. Sytuacja wprawdzie w ostatnich latach się poprawiła, jednak tymczasem odeszła już nie tylko większość więźniów politycznych, ale także znaczna część ich potomków. Z własnego doświadczenia mogę potwierdzić, że rolę historyków z podanych powodów przez długi czas zastępowali dawni więźniowie polityczni, którzy czasem aż donkiszotowsko usiłowali zwiększyć zainteresowanie szerszej publiczności tematami związanymi z ich losami. Dotyczy to także ich potomków, o czym świadczy godna podziwu działalność stowarzyszenia Córki, które w 1999 roku założyły córki więźniów politycznych z okresu po lutym. Ich główną motywacją było przekazanie swoich życiorysów młodemu pokoleniu w celu zapobieżenia powtórzeniu się komunistycznego terroru, któremu byli wystawieni nie tylko ich ojcowie i matki, lecz także one same już od wczesnego dzieciństwa. Podkreślały psychologiczne wpływy represji na społeczeństwo, które nadal przejawiają się jego rozproszeniem i brakiem zaufania między poszczególnymi grupami. Książki Lubomíra Vejražki należą do tego samego nurtu intelektualnego i są niesione tym samym etosem. Pomimo że ich autor nie jest zawodowym historykiem, jego książki dzięki swej ponadczasowości i głębi myśli stanowią istotne dzieło, którego nie można pominąć przy badaniu doświadczeń więźniów politycznych i ich rodzin.