Životice: mała wieś położona w środku Śląska Cieszyńskiego. Po monachijskiej umowie zajęta przez Polskę, po 1 września 1939 roku, jako zdobyty teren, stała się częścią Rzeszy. Podczas wojny panowały tutaj więc zupełnie inne warunki niż w Protektoracie. Przeprowadzono tu największą akcję germanizacyjną w Europie. Kto się nie podporządkował, był wysiedlany lub trafiał do obozu koncentracyjnego. Udział w publicznych egzekucjach był obowiązkowy. Sędziowie polowi zasiadali niemal nieprzerwanie - często bezpośrednio w bloku śmierci pobliskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz (Oświęcim). Wójt Životic zajął jednoznaczne stanowisko: pielęgnował serdeczne relacje z nazistowskimi władzami i zaczął mówić do mieszkańców wsi po niemiecku. W atmosferze wszechobecnego strachu mieszkańcy Životic starali się przetrwać do końca wojny. Nie udało im się. W nocy z 4 na 5 sierpnia 1944 roku partyzanci zastrzelili w miejscowej gospodzie trzech funkcjonariuszy gestapo. Nastąpił tragiczny poranek 6 sierpnia, podczas którego gestapo zamordowało trzydzieści sześć mężczyzn z Životic i okolic. Niektórzy z nich zginęli na oczach swoich bliskich. Inni nieco dalej, bo gestapowcy zmuszali ich do biegu. „Zastrzelony podczas ucieczki” - głosiły potem raporty. Według dowódcy akcji Guida Magwitza miała to być „krwawa zemsta za zamordowanych towarzyszy”. Ujął się za nią naprawdę gruntownie, ponieważ akcje odwetowe trwały aż do lutego 1945 roku. W ich trakcie zginęli kolejni ludzie, dziesiątki zostały wywiezione do obozów koncentracyjnych. Wrócili czterej. W stosunku do liczby mieszkańców Životice należą do najsilniej doświadczonych miejscowości na terenie Republiki Czeskiej. A jednak ich tragedia popadła w zapomnienie. Karin Lednická przywraca tę historię do życia. Łączy zapis relacji świadków i część dokumentalną, w której czerpie z dokładnych badań źródłowych. Tekst ilustruje bogaty materiał ilustracyjny, który podkreśla autentyczność zapisanych wydarzeń.