O najwyższej ważności ustnej Tory, bez której Tora nigdy nie byłaby pełna, świadczy jedna czarująca chasydzka historyjka, którą przytacza nowożytny izraelski filozof i historyk Gershom Scholem. Gdy sławny Jisrael ben Eliezer, zwany Baal Szem Tow, miał dokonać czegoś niezwykle ważnego na korzyść całego stworzenia, udał się w konkretne miejsce w lesie, rozniecił ogień i pogrążył się w głębokiej medytacji. Kiedy skończył modlitwy, wrócił do domu i odkrył, że życzenie zostało wysłuchane. Gdy o pokolenie później to samo miał uczynić Magid z Mezricza, znany jako Dov Ber, także udał się na to miejsce w lesie. Rozniecać ognia już nie mógł, lecz posiadał devekut i w duchu potrafił bezpośrednio połączyć się z niebiańską mocą. I to przyniosło pożądany skutek. Potem, znowu o pokolenie później, ten sam zadanie musiał podjąć rabin Mosze Leib z Sasowa. Ognia rozniecić nie mógł, a tajnych technik medytacyjnych, bez których modlitwa się nie obejdzie, już nie znał. Znał jednak to miejsce w lesie - i co zaskakujące, to wystarczyło. Na swoim zamku, kolejne pokolenie później, na złotym tronie zasiadł rabin Jisrael z Rizhina i poważnie się zamyślił. Zdał sobie sprawę, że nie może rozniecać ognia, nie umie się modlić i nie zna tajnego miejsca w lesie, lecz powiedział sobie, że potrafi o tym opowiedzieć. I odkrył, że to też działa. Drugi tom Legend Żydów jest z tej czwórki najkrótszy. Opowiada głównie o losach Żydów w Egipcie. Najpierw przedstawia nam Józefa, który z niewolnika awansuje na potężnego zarządcę ziemi egipskiej, potem opisuje udręki walki Joba, a wreszcie całą egipską anabazę Mojżesza, zwieńczoną sławnym wyjściem Żydów z Egiptu.