Edward Ciesielski w styczniu 1941 wpadł w ręce gestapo. Przetrwał mękę przesłuchań, a na początku kwietnia 1941 przeszedł bramą obozu koncentracyjnego Auschwitz. Wówczas jeszcze nie było wiadomo, jakie okropności działy się za drutami kolczastymi. Przekraczały one granice ludzkiego pojęcia i odzwierciedlały całą potworność hitlerowskiego faszyzmu. Dziewiętnastoletni młodzieniec dzielnie znosił cierpienia psychiczne i fizyczne. Po kilku miesiącach jednak myślał o samobójstwie. Przyznał: „Chciałem iść na druty albo nocą się powiesić. Było dla mnie jasne, że w takich warunkach i tak długo nie wytrzymam. Chciałem sobie skrócić to cierpienie.” Był jednak wśród ludzi, którzy przybyli do Oświęcimia z pierwszymi transportami i którzy nawet w tym piekle potrafili zachować ludzką godność i wiarę w człowieka. „Samobójstwo jest tchórzostwem” - powiedział mu jeden z nich. W przypadku Polaka i więźnia politycznego byłoby to wręcz haniebne. Musimy przeżyć, żeby świat dowiedział się o zbrodniach nazistów. Te słowa utkwiły głęboko w pamięci Ciesielskiego. „Zaciśnąłem zęby i powiedziałem sobie: muszę przeżyć.” Ucieczka z obozu nie była niczym prostym. Droga do wolności była pełna przeszkód i śmiertelnych niebezpieczeństw. Ale jak pisze Ciesielski: „Nie chodziło o ratowanie własnej skóry, lecz o wspólne cele.” Celami tymi było przekazanie informacji o sytuacji w Oświęcimiu i poruszenie świata wiadomościami o zbrodniach nazistowskich morderców.