Książkę można czytać jako kompendium wiedzy o Mazurach, jako praktyczny przewodnik po zagubionych, ale nie zapomnianych wioskach i historiach życia mieszkańców Puszczy Piskiej. Chciałbym, żeby przyszli czytelnicy dostrzegli w niej również specyficzne studium historii codzienności. Jego wartość polega na tym, że jakby na marginesie głównej narracji, możemy odnaleźć niezliczoną, rozproszoną w różnych fragmentach, liczbę informacji o zwyczajach życia codziennego, zainteresowaniach mieszkańców, ich postawach.\nZ posłowia Roberta Traby, Rzecz o nadawaniu sensu

O Sowirogu nie opowiada jeszcze żadna kronika, Kroniki nie mówią o zagubionych wsiach. Wśród jezior i bagien owej wschodniej krainy położone są te wsie z szarymi dachami i ślepymi oknami, ze studniami z żurawiem i kilkoma dzikimi gruszami na kamienistych miedzach […] Są tak małe, że nazwy ich widnieją tylko na mapach, których używa żołnierz podczas manewrów, a i to nie jest pewne. Nazwy te brzmią obco i smutnie, bywają to nawet dawne nazwy, lecz już poza granicą powiatu nikt ich nie zna. Są niby mogiły z czasów dawno zapomnianych wojen, zapadłe, z zatartymi napisami.\nErnst Wiechert, Dzieci Jerominów\ntłum. Tadeusz Ostojski, Olsztyn: Pojezierze, 1973, t. I

Krzysztof A. Worobiec – z wykształcenia geograf, interesuje się architekturą i krajobrazem. Wraz z żoną stworzył wpisaną do rejestru zabytków „Osadę kulturową” w Kadzidłowie. Współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Krajobrazu Kulturowego Mazur Sadyba. Pionier ochrony alei przydrożnych, autor akcji „Ratujmy Aleje” i projektu „Zagubione wioski Puszczy Piskiej”.\nAutor licznych tekstów dotyczących krajobrazu i historii Mazur.