Rekonstrukcja doświadczenia uczestnictwa w kulturze utrwalonego w dwudziestowiecznej literaturze dokumentu osobistego stała się podstawą do refleksji teoretycznej nad kulturą relacyjną i wyzwaniami dla edukacji kulturalnej. Zgodnie z imperatywem nowej humanistyki autorka wykorzystuje wnioski z badań do zakreślenia pola praktycznej użyteczności, definiując edukację kulturalną oraz wskazując możliwości jej wykorzystania w formacji osobowej, a także w kształtowaniu procesu kultury. Wskazaną w niniejszym opracowaniu propozycją możliwą do realizacji w ramach edukacji kulturalnej jest kształcenie zdolności do wyrażania wdzięczności. Jak wskazuje autorka, w tym procesie formacyjnym skuteczną rolę może odgrywać literatura. Walorem pracy jest również przedstawiona w części analitycznej dialogiczna rekonstrukcja środowiska redaktorów tworzących najważniejsze czasopisma i wydawnictwa tj.: Jerzego Giedroycia, Józefa Sadzika, Jerzego Turowicza, Zygmunta Mycielskiego, Barbary Toruńczyk. Ludzi zawodowo pracujących w sferze kultury polskiej, którzy nad rynkową konkurencyjność i polityczne czy też światopoglądowe podziały przedkładali środowiskową życzliwość. W części badawczej istotnym odniesieniem dialogicznych rekonstrukcji stały się również doświadczenia twórcze zrekonstruowane na postawie korespondencji Thomasa Mertona i Czesława Miłosza, Józefa Czapskiego i Zygmunta Mycielskiego, Józefa Czapskiego i Janusza Marciniaka oraz Josifa Brodskiego i Czesława Miłosza. Pozwoliły one na wydobycie walorów relacyjności w procesie twórczym, jak i ujawniły cenną kategorię wdzięczności, którą autorka proponuje uznać za tkankę łączną kultury relacyjnej, istotną w projektowaniu edukacji kulturalnej.