Według brytyjskiego wywiadu to agent o kryptonimie „ZigZag”, a według niemieckich konkurentów to porucznik Fritz Grauman. Ten mężczyzna - naprawdę nazywający się Arnold Edward Chapman - wskutek splotu wydarzeń trafił do elitarnych oddziałów armii brytyjskiej, lecz z powodu przewinienia dyscyplinarnego zostaje zwolniony z wojska i schodzi na złe drogi. Staje się włamywaczem - zostaje jednak aresztowany i osadzony na wyspie Persey w Cieśninie Kaletańskiej. Gdy wybucha II wojna światowa, wyspę zajmują Niemcy. Eddie wpada na pomysł. Niemcy wykorzystują jego udawane próby zemsty na rządzie brytyjskim za wszelkie krzywdy i werbują go do współpracy z Abwehrą, niemieckim wojskowym wywiadem. Niemcy oczywiście Eddiemu nie ufają i trzymają go w izolacji. Kiedy go sprawdzą i odpowiednio „wyszkolą”, zrzucają go spadochronem do Anglii z zadaniem zniszczenia eksplozją fabryki samolotów typu Mosquito. Zgłasza się jednak do brytyjskiego wywiadu MI5, z którego pomocą przeprowadza „maskującą eksplozję”, która nie zaszkodzi Brytyjczykom, za to dostarczy niemieckim samolotom rozpoznawczym dowodu, że zdał egzamin. Na polecenie MI5 wraca na kontynent, uprzednio deklarując, że jest zdecydowany na zamach na Hitlera. O czynach Eddiego dowiaduje się Churchill, spotyka się z nim, lecz odradza mu dokonanie zamachu. Niemcy ponownie wysyłają go do Wielkiej Brytanii z zadaniem dostarczania raportów o efektach niemieckich rakietowych broni (V-1 i V-2) na terytorium brytyjskim. Eddie wprowadza w błąd swoją „centralę” w Niemczech zarówno w kwestii miejsc, jak i godzin uderzeń pocisków, i Niemcy zmieniają trajektorie lotu pocisków, które następnie lecą bardziej na południe lub wschód od Londynu, gdzie nie wyrządzają tak dużych szkód. Wkrótce potem kariera Eddiego jako wywiadowcy wojennego i „sabotażysty” dobiega końca. Kierownictwo MI5 obawia się jego ujawnienia, dlatego wycofuje go ze wszystkich akcji; zobowiązuje go do milczenia. Weteran brytyjskiego wywiadu morskiego Ewen Montagu, który odnosił wielkie sukcesy w zwodzeniu wroga podczas II wojny światowej, mówi, że „nigdy w naszej branży nie było tak szarmanckiego, charyzmatycznego i często też lekkomyślnego człowieka, jak Eddie Chapman, co prawda łajdak, ale bardzo odważny człowiek”.