Dzieje śmierci są jednym z najwybitniejszych dzieł nowoczesnej francuskiej historiografii. Philippe Ariès spisał je po dwudziestoletnim gromadzeniu źródeł literackich, archeologicznych, ikonograficznych i liturgicznych, jak również akt urzędowych. Efektem jego pracy są fascynujące dzieje relacji człowieka ze śmiercią, która ukształtowała się na styku świata antycznego i chrześcijańskiego i przetrwała głęboko aż do XIX wieku. Ariès plastycznie i niemal wyczerpująco uchwycił historyczne przemiany europejskiej mentalności w stosunku do różnych form umierania. W centrum jego zainteresowań znalazły się zagadnienia historii rytuału pogrzebowego, powstania cmentarzy i ich wizualnych przemian, relacji człowieka z martwym ciałem oraz medycznych podejść do śmiertelnej agonii. W duchu francuskiej historiografii szkoły Annales szczegółowo badał sposoby postępowania i myślenia w ostatnich chwilach życia, zarówno w elitarnym środowisku władców i arystokracji, jak i w świecie mieszczan i wieśniaków. Barwnym źródłem do uchwycenia tych mentalnych wyobrażeń były dla niego testamenty, a dla młodszych okresów różnego rodzaju dzienniki i inna literatura pamiętnikarska. Ponieważ w świecie chrześcijańskim śmierć nie kończy życia, musiał systematycznie odnieść się także do ówczesnych poglądów - i ich przemian - na życie pozagrobowe: sąd ostateczny, czyściec i nadzieja na wieczne zbawienie. Choć największa część tekstu Arièsa poświęcona jest dziejom średniowiecza i wczesnej nowożytności, jego książka nie pozbawiona jest też rozważań o obliczach śmierci we współczesnym świecie. Porównanie przedstawień przednowoczesnych i dzisiejszych wypada nieco ponuro, gdyż przez wiele stuleci doszło do istotnego odindywidualizowania śmierci, przesunięcia śmierci i umierania na margines zainteresowania społeczeństwa oraz do „uwięzienia” śmierci w bezosobowych szpitalach. Czytanie Dziejów śmierci z pewnością nie jest łatwą sprawą. W wielu aspektach bowiem zmusza nas do refleksji nad istotą ludzkiego życia i utratą szacunku dla jego bolesnego wymiaru - dla śmierci, która w czasie zamknięcia szpitali podczas epidemii koronawirusa nabrała nieoczekiwanego wymiaru.