Dżuma, która pojawiła się w latach 40. XIV wieku, zapowiadała długi okres okresowo powracających śmiertelnych epidemii. Niebezpieczeństwo nie omijało nikogo - „czarna śmierć” regularnie dotykała bogate centra handlowe we Włoszech, jak i rzadziej zaludnione regiony Skandynawii. Dopiero na początku XVIII wieku choroba zniknęła z Europy tak samo tajemniczo, jak pojawiła się cztery stulecia wcześniej. Zakażenie dżumowe było nie tylko źródłem paniki, drastycznych środków sanitarnych czy moralnego rachunku sumienia, lecz także stanowiło złożony problem medyczny. Od późnego średniowiecza po epokę oświecenia powstała na ten temat niezliczona liczba traktatów. Niniejsza publikacja zajmuje się stopniowymi przemianami poglądów na dżumę wśród lekarzy wczesnej nowożytności w kilku regionach. Przede wszystkim poświęca uwagę rozwojowi ówczesnej literatury medycznej, bada wpływ nowoczesności bądź tradycji oraz sposób, w jaki różni autorzy prowadzili naukowe spory. W kolejnej części, na podstawie wyboru źródeł z różnych obszarów Europy, śledzi główne teorie dotyczące pochodzenia dżumy, w tym wyobrażenia o skażeniu powietrza, poglądy na zaraźliwość choroby oraz nauki o dżumie przenoszonej przez zmysły ludzkie. Opisuje także, co zalecali lekarze renesansu i baroku swoim klientom pragnącym chronić się przed zarazą. Był to szeroki wachlarz środków zapobiegawczych, począwszy od kwarantanny czy ucieczki z zakażonego obszaru, poprzez przestrzeganie odpowiedniej diety, aż po używanie różnych rodzajów amuletów. Ostatnia część książki opisuje wczesnonowożytne leczenie pacjentów zakażonych dżumą, zarówno poprzez podawanie leków, jak i tzw. „metody chirurgiczne” (upuszczanie krwi czy otwieranie dymienic dżumowych).