Siedmioczęściowa saga opowiada o wydarzeniach sławnych i burzliwych czasów XV wieku w Królestwie Czeskim. Być może żadna inna epoka historyczna naszych dziejów nie jest w powszechnych wyobrażeniach tak kontrowersyjna, jak właśnie husytyzm. Tamte czasy są dla historycznego opisu tym trudniejsze, że obie strony, katolicka i komunistyczna (kališnícka), miały na swój sposób rację, lecz jednocześnie obie dopuszczały się bezprawia. Po raz pierwszy w naszej literaturze pojawia się dzieło, które rozgrywa się w obu zwaśnionych obozach, nie faworyzując jednego ponad drugim. Historycznie wiernie opisane wydarzenia tworzą tło wciągającej i pełnej napięcia opowieści o rozgałęzionej rodzinie Prokopów, której członków nieubłagany los wystawi przeciwko sobie. Przedostatni tom całej sagi przedstawia lata, gdy czeski król Jerzy z Poděbrad był u szczytu władzy. To właśnie wtedy udało mu się przełamać opór sąsiednich ziem Korony Czeskiej. Jednak wzmacnianie władzy monarchy, który w oczach reszty Europy nosił łatkę heretyka, oznaczało nasilenie nacisków przeciwko niemu. I jak już niejednokrotnie w przeszłości, papieska polityka zdołała podburzyć przeciw czeskim ziemiom króla Węgier. Jerzy z Poděbrad był jednak nie tylko zręcznym wojownikiem, ale też wyjątkowo sprawnym dyplomatą. Ponadto musiał nieustannie zmagać się z rodzimą opozycją katolicko myślącego szlachectwa oraz z żądaniami Kościoła. Szósty tom epopei kończy się śmiercią Jerzego z Poděbrad. W atmosferze walk i intryg stopniowo odchodzą przedstawiciele drugiego pokolenia rodu Prokopów, a na ich miejsce zaczynają wchodzić dzieci i wnuki. Ich świat jednak nie jest już wypełniony pierwotnymi ideałami ruchu komunistycznego kalisznickiego (kališnické hnutí), lecz pragmatyczną walką o majątek i pozycję. W wielu przypadkach także dążeniem do zwykłego ludzkiego szczęścia. Opowieść ponownie zaprowadzi nas do Pragi, Písku, Pilzna i innych miast, ale też na dobra rožmberskie i poděbradzkie, na Górne Węgry, do Rzymu oraz wraz z poselstwem czeskiego króla do innych krajów.