Jest druga połowa XVI wieku. Gwiazda siogunatu Ashikaga na dobre przygasła, a Japonia po raz kolejny pogrąża się w wirze wojny domowej - po całym kraju szaleją spory między zaprzyjaźnionymi klanami, które pragną jedynie poszerzyć swoje terytoria. Wiele rodów szlacheckich nie ukrywa zamiaru zjednoczenia Japonii, lecz tylko trzy osoby mają rzeczywiste możliwości, by doprowadzić ten plan do końca: Nobunaga Oda, Iejasu Tokugawa i syn zubożałego samuraja Hidejoši Tojotomi. Na samym początku poznajemy przyszłego wodza jako biednego wiejskiego chłopca, którego ojciec, samuraj ranny w boju, nie jest w stanie utrzymać rodziny. Wkrótce umiera, a matka Hidejošiego wychodzi powtórnie za mąż; relacje chłopca z macochą pozostają napięte, zwłaszcza że pragnie on, na wzór zmarłego ojca, zostać samurajem. Ostatecznie ucieka z domu, by znaleźć służbę u jakiegoś pana. Nie jest mu jednak obojętne, u którego pana trafi; po długich wędrówkach, podczas których oddaje różnym swoim panom znakomite usługi, znajduje schronienie w służbie Nobunagi Ody, w którym dostrzega silną i zdolną osobowość. Z niskiej funkcji nosiciela sandałów dzięki swoim umiejętnościom i oddaniu szybko awansuje na dowódcę kompani pieszych; osiąga w ten sposób swój początkowy cel, lecz jego zawrotna kariera dopiero się zaczyna. Dalszych zawirowań losów trzech sławnych wojowników nie trzeba tu szczegółowo opisywać: wystarczy powiedzieć, że ten, kogo interesuje japoński sposób myślenia i spojrzenie na życie, znajdzie w powieści Taiko wiele cennych spostrzeżeń. Każdy rozdział stanowi mistrzowską ilustrację japońskiego podejścia do życia i śmierci: nie jest przypadkiem, że najsilniej poruszające sceny książki to te, gdy pokonani wojownicy żegnają się z rodzinami i popełniają seppuku, nierzadko podążani przez swoich najbliższych. Taiko, to „haiku na tysiąc stron”, jest po prostu epicką powieścią historyczną par excellence, która między innymi oferuje nieco inny wgląd w japońską rzeczywistość niż u nas dobrze znany Clavellowy Szogun.