„Nie wiem, czy nadaję się do małżeństwa. Dlatego ciągle biegam po ulicach - męski oddech jest bowiem jak podmuch kowalskiego miecha, wyciągnie po tobie ręce i może dotknąć twojego ciała.” Jest rok 1960, Olive Denar ma piętnaście lat, mieszka w małej sycylijskiej wiosce i od dziecka wie (bo jej matka jak opętana ciągle jej to powtarza), że „kobieta jest jak dzban - kto go stłucze, ten go zatrzyma”. Lubi się uczyć i poznawać trudne słowa, biega aż ledwie łapie oddech, potajemnie przerysowuje do zeszytu twarze gwiazd filmowych (chociaż nie może pójść do kina, bo „człowiek potem ma tylko robaki w głowie”), chodzi z ojcem zbierać ślimaki, strzela procy kamieniami do tych, którzy wyśmiewają się z jej przyjaciela Saro. Nie podoba jej się myśl o tym, że będzie miała miesiączkę, bo od tej chwili nie będzie mogła robić tych wszystkich rzeczy i będzie musiała się bronić przed mężczyznami, żeby dotrzeć nienaruszona do ślubu. Kiedy system, w którym żyje i który milcząco przyzwala na ucisk kobiet, zmusza Olivę do zgody na wykorzystywanie, buntuje się i korzysta z prawa wyboru. Za swoje „nie” jednak zapłaci. Autorka z mistrzostwem przetwarza historię w opowieść i opisuje sprzeczności wynikające z miłości między ojcem a córką, między matką a córką, opowiada o niejednoznacznych pragnieniach, które jednocześnie schlebiają i przerażają, zwłaszcza gdy są narzucane przemocą. Jej dzieło jest sondą w głąb przemocy wynikającej z ról społecznych, która dotyczy wszystkich, także mężczyzn. Jeśli Olive Denar jest postacią niezapomnianą, jej milczący ojciec, który pozwala jej decydować mimo całego zamętu, jaki wybór dla niej oznacza, jest jedną z najbardziej wzruszających postaci męskich we współczesnej włoskiej prozie.